تنهایی من از اونجایی شروع شد که

میان این همه "بود" منتظر یکی بودم که "نبود"...

 تقصیر از "من" است...

آن زمان که گفتی... قول بده همیشه "کنارم" بمانی...

یادم رفت بپرسم... کنار "خودت" یا "خاطره هایت"...؟

به شقایق سوگند که تو برخواهی گشت

من به این معجزه ایمان دارم

منتظر باید بود تا زمستان برود، غنچه ها گل بکنند...

هیچ گاه "به خاطر" "هیچ کس" دست از "ارزشهایت" نکش

چون زمانی که آن فرد از تو دست بکشد...

تو می مانی و یک "من" بی ارزش... 

درد تنهایی کشیدن مثل کشیدن خطهای رنگی روی کاغذ سفید، 

شاهکاری میسازد به نام دیوانـــــــــگی

و من این شاهکار را به قیمت همه فصلهای قشنگ زندگیم خریده ام

تو هر چه میخواهی مران بخوان...

کنج گلویم قبرستانی است پر از احساسهایی که زنده بگور شده اند، به نام بغض...

عشق گمشده من... نبودن هایی هست که هیچ بودنی جبرانشان نمیکند،

و آدمهایی که هرگز تکرار نمی شوند... و تو آنگونه ای... فقط همین...

دیگر چه تفاوتی می کند، باز هم تنهام

تمام جمعه هامان یکرنگند، از سپیده دمانش تا چشمک آخرین ستاره

تمام پنجره هامان را بسته ایم، کسی هم در حوالی اندیشه هامان آفتابی نمی شود

تنهایم اما دلتنگ آغوشی نیستم

خسته ام ولی به تکیه گاه نمی اندیشم

چشمهایم تر هستند و قرمز، ولی رازی ندارم 

چون مدتهاست دیگر کسی را خیلی دوست ندارم 

باران ببارد یا نبارد

چتر داشته باشم یا نداشته باشم

پاییز باشد یا نباشد

هیچ کدام برایم فرقی ندارد

من از تمام رمانتیک های آبکی خسته شده ام...!

سالهاست که مرده ام

بی تو

نه بوی خاک نجاتم داد

نه شمارش ستاره ها تسکینم

چرا صدایم کردی؟

چرا؟ 

خدایـــــــــــــــــــــــــــــا

این روزهـــــــا حرفهـــــــــایم بوی ناشــــــکری می دهنــــد

امــــــا تــــــــــــــــــــو

به حساب تنهایی و دردی که میدانــــی بگـــــــذار.....