کنج گلویم قبرستانی است پرازاحساسهایی که زنده بگورشده اند،

عشق گم شده من

نبودن هایی هست که هیچ بودنی جبرانشان نمیکند،

وآدمهائی که هرگز

تکرارنمی شوند

و تو آنگونه ای

فقط همین

نمی بخشمت....بخاطر تمام خنده هایی كه از صورتم گرفتی....بخاطر تمام غمهایی كه بر صورتم نشاندی .....نمی بخشمت .....بخاطر دلی كه برایم شكستی .....بخاطر احساسی كه برایم پرپر كردی.....نمی بخشمت .....بخاطر زخمی كه بر وجودم نشاندی.....بخاطر نمكی كه بر زخمم گذاردی.... و می بخشمت بخاطر عشقی كه بر قلبم حك كردی محبت از درخت آموز كه حتی سایه از هیزم شكن هم بر نمی دارد.